ทางด้านหมู่บ้านสีน้ำ ทั้งขาว แดง น้ำเงิน เหลืองต่างก็ทำหน้าที่ของเอง แต่ก็ไม่วายเกิดปัญหาขึ้น
“นี่ๆ พวกเธออย่ามาทำส่วนสีขาวของฉันเลอะเทอะนะ ดูสิ เป็นจุดเล็กจุดน้อยเยอะแยะไปหมดเลย!ฮือๆ!” พี่ขาวโวยวายขึ้น
“น้ำเงินนั่นแหละ! ทำให้แดงสดของฉันเป็นแดงด่างๆ เข้มๆไม่น่าดูเลย...ฮึ!” พี่แดงต่อว่าน้องน้ำเงิน
“อ้าว! ผมไปทางไหนก็ไม่ได้ พวกพี่ๆ คอยว่าผมอยู่เรื่อยเลย” น้องน้ำเงินพูดตัดพ้อด้วยความน้อยใจ
“พี่แดงกับพี่น้ำเงินนี่ พวกพี่ล้ำเขตเข้ามามากเกินไป สีเหลืองอร่ามของฉันเลยดูมัวหมองหมด!” น้องเหลืองบ่น
ถึงเวลาบ่ายแก่ๆ แล้วพี่น้องทั้งสี่ก็ยังเถียงกันไม่รู้จบ จนในที่สุด ลุงพู่กันก็เข้ามาพูดเตือนสติ
“เวลาล่วงเลยมามากแล้ว หากพวกเจ้ายังขาดความสามัคคีกันอยู่เช่นนี้ งานก็คงจะไม่สำเร็จเป็นแน่ การทำงานทุกอย่างนอกจากจะทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุดแล้ว ต้องใช้ปัญญาพินิจพิเคราะห์เหตุผลและแก้ปัญหาต่างๆ งานจึงจะเรียบร้อยและสมบูรณ์”
ทั้งสี่พี่น้องเมื่อได้ฟังลุงพู่กันเตือนสติดังนั้น ก็หวนคิดขึ้นมาได้ จึงตั้งใจและหันมาร่วมมือกัน
“พี่แดงมาผสมกับส่วนของน้องเหลืองดูสิ! นั่น...เราได้ สีส้ม สวยสดขึ้นมาแล้ว”
“น้องน้ำเงินมาผสมกับพี่แดงบ้าง เออ! เราได้ สีม่วง ที่ดูแปลกตาดีนะ”
“น้องเหลืองขอไปผสมกับพี่น้ำเงินบ้างสิ ว้าว! สีเขียว สดชื่นอะไรเช่นนี้”
“ไหนๆก็ไหนๆ พี่ขาวขอร่วมวงด้วยคนนะ พี่จะลองใส่สีของพี่ลงไปดูบ้าง...อืม! ทั้ง ส้ม ม่วง เขียว ดูอ่อนขึ้นแฮะ! งั้นพี่ขาวจะเป็นคนคอยจัดการความเข้มอ่อนให้เอง”
พี่น้องทั้งสี่ต่างก็ช่วยกันอย่างขยันขันแข็ง โดยมีลุงพู่กันเป็นผู้ประสานงาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น