ลุงพู่กันได้ยินเช่นนั้น ก็รู้สึกอับอายและอึดอัดใจ จนไม่สามารถพูดโต้ตอบอะไรได้ ได้แต่ก้มหน้าเดินกลับไปยังหมู่บ้านสีน้ำของตน
ครั้นกลับถึงหมู่บ้าน ลุงพู่กันพยายามถามลูกบ้านแต่ละบ้านว่ามีใครที่พอจะมีความสามารถเป็นตัวแทนของหมู่บ้าน เพื่อเข้าร่วมแข่งขันในครั้งนี้ แต่ลูกบ้านแต่ละคนต่างก็ปฏิเสธ
“โธ่! ลุง บ้านผมมีแต่คนผอมแห้งอย่างนี้จะเอาแรงที่ไหนไปสู้กับเขาได้”
“ส่วนที่บ้านฉันไม่ค่อยมีใครมาสนใจ ดูสิ เนื้อสีก็แตกกร้าน แข็งเป็นก้อน”
“ที่บ้านของตากะยายนี่ ก็ถูกใช้อย่างสมบุกสมบัน ตั้งแต่สมัยหนุ่มๆสาวๆ ตอนนี้แต่ละคนก็เหลือสีติดแค่ปากหลอดเท่านั้น โอ๊ย...ไม่ไหว!”
ลุงพู่กันเดินคอตกอย่างคนสิ้นหวัง จนมาถึงบ้านของพี่น้องทั้งห้าคน
“ลุงๆ ! นั่นลุงพู่กันใช่มั้ยครับ” เสียงขาวเอ่ยขึ้น
“ท่าทางลุงไม่ค่อยจะดีเลย ลุงมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ?” แดงถามต่อ
แล้วลุงพู่กันก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง...
“เฮ้อ!ช่างมันเถอะ! ปีนี้เราคงจะหาตัวแทนไปแข่งขันไม่ได้แล้วล่ะ” เสียงลุงพู่กันพูดแล้วก็ถอนหายใจ
พี่น้องทั้งห้าต่างมองหน้ากัน น้ำเงินจึงพูดขึ้นว่า “แล้วถ้าพวกเราจะเป็นตัวแทนไปแข่งขันได้ไหมครับ?”
“พวกเจ้านะหรือ?” ลุงพู่กันถามด้วยความประหลาดใจ
“ลุงว่าพวกเจ้ายังเด็กเกินไป”
“แต่...ลุงครับ! ทั้งหมู่บ้านเราก็ไม่มีใครอีกแล้วนี่ครับ ถ้าเช่นนั้นพวกเราขออาสาไปเป็นตัวแทนของหมู่บ้านเรา เราไม่ได้หวังผลว่าจะชนะหรือแพ้ แต่เราก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดด้วยความสามารถทั้งหมดที่เรามี” ขาวผู้เป็นพี่ใหญ่ ยืนยันด้วยเหตุผล
ลุงพู่กันรับฟังด้วยความภูมิใจ ในพี่น้องทั้งห้านี้
“เอา! ถ้าเช่นนั้นก็ได้”ลุงพู่กันตอบตกลง และยอมรับในเหตุผล
“ลุงๆ! ลุงครับ ผมไปด้วยนะครับ!” น้องสุดท้องที่ชื่อ ดำ พูดขึ้นบ้าง
“เจ้ายังเด็กเกินไป แล้วตัวเจ้าก็เพียงเท่านี้จะช่วยอะไรได้ เจ้าอยู่บ้านดีกว่ากระมัง!” พี่ๆ ทั้งสี่ดูจะไม่ใส่ใจในคำพูดของดำ เท่าใดนัก
“เอาเถอะๆ! เจ้าดำจะไปก็ได้ ถือว่าไปหาประสบการณ์ แต่เจ้าต้องอย่าซุกซนนะ” ลุงพู่กันกล่าวย้ำ
“ครับ” น้องดำตอบรับด้วยรอยยิ้มดีใจ
ทั้งหมดจึงรีบเตรียมตัว ออกเดินทางไปยังเมืองศิลปนคร เพื่อเข้าร่วมแข่งขันวาดภาพที่กำลังจะเริ่มขึ้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น