เสียงแตรมหาดเล็กดังขึ้น...
“ขณะนี้การประกวดภาพวาดพระราชินีเฉลิมพระชนมายุ เจ็ดสิบสองพรรษา ได้เสร็จสิ้นลงแล้ว ผลการตัดสินปรากฏว่าผู้ที่ชนะการประกวดคือหมู่บ้าน...”
ทุกหมู่บ้านใจจดใจจ่อรอฟังผลด้วยความระทึกใจ
“หมู่บ้าน...หมู่บ้านสีน้ำ”
“ไชโยๆ! พวกเราทำได้ พวกเราทำได้สำเร็จแล้ว ไชโยๆๆ! แต่เอ...” พี่น้องทั้งสี่ต่างดีใจ แต่ก็ยังรู้สึกงุนงงกับคำตัดสิน
“เราชนะภาพของหมู่บ้านอื่นได้อย่างไรนะ? ในขณะที่พระราชาเสด็จผ่านก็มิได้ทรงตรัสชื่นชมอะไรเลยสักคำ” เป็นคำถามที่ชวนสงสัยเช่นเดียวกับหมู่บ้านอื่นๆ เสียงพูดต่อๆ กันเริ่มจะดังขึ้นเป็นลำดับ
“เอาละๆ! เราเข้าใจพวกท่านดี ดังนั้นเราจะอธิบายเหตุผลให้ฟังว่าทำไมเราจึงให้หมู่บ้านสีน้ำเป็นผู้ชนะ” พระราชาตรัสขึ้นในที่สุด
“ทุกหมู่บ้านมีความสามารถสูงมาก ต่างวาดภาพได้เสมือนจริงมาก จนเราแทบจะรู้สึกว่า พระราชินีมาประทับเคียงข้าง เราคราเดียวหลายพระองค์ ขึ้นอยู่กับแต่ละภาพ แต่ละอิริยาบถ ถึงกระนั้นก็ตาม เราเองก็ยังมีความรู้สึกว่ายังขาดอะไรไปอีกสิ่งหนึ่ง ซึ่งเราก็ค้นพบมันในภาพของ หมู่บ้านสีน้ำ”
“แล้วสิ่งนั้นคืออะไรพระเจ้าข้า!” เสียงทุกหมู่บ้านถามขึ้นแทบจะพร้อมกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น