นิทานหอศิลป์ 55 เรื่องที่ 2

ดินมีชีวิต

วันรุ่งขึ้นเด็กชายจิ้นกลับไปที่เดิมอีก คราวนี้เขาไม่ลืมที่จะนำอาหารมากินด้วย
เมื่อเขาเริ่มปั้น เขาก็เริ่มต้นด้วยวงกลมต่างๆมากมายหลายลูก
ทั้งดินที่ปั้นนั้นก็มีสีแตกต่างกันไปในแต่ละที่ด้วย

ก้อนดินสีเข้มก้อนหนึ่ง ดูเหมือนว่าจะทำตัวเป็นจ่าฝูงได้พูดขึ้นว่า
"เจ้าไม่คิดจะลองทำหน้าตาและแขนขาให้พวกเราดูบ้างหรือ"
จิ้นคิดได้ว่า ชีวิตเขานั้นอยู่กับการทำงานในไร่มาตลอด
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาจะได้ลองทำอย่างอื่นดูบ้าง

เขาลองปั้นวงกลม และยืดออก มันดูคล้ายแขนขา
เขาเอามันเสียบเข้าไปข้างๆลำตัวของหุ่นดินที่เขาปั้นไว้
ด้วยความอัศจรรย์ใจ ทุกตัวเริ่มเคลื่อนไหว เดิน วิ่ง และกระโดดไปมาอย่างร่าเริง
บ้างก็กระโดดเข้าไปในพงหญ้า บ้างก็ปืนขึ้นต้นไม้ บ้างก็นอนหงายท้องตีพุง และอื่นๆอีกมากมาย

ดินก้อนเดิมพูดขึ้น "แล้วหน้าตาของพวกเราล่ะ"
"ฉันทำไม่เป็น" จิ้นพูด
"จะไปยากอะไร มีกิ่งไม้อยู่ข้างๆ ก็เอามา จิ้ม กด ขีด เท่านั้นเอง"
จิ้นลองทำตามดู แรกๆ ก็บิดเบี้ยวไปมาเพราะไม่ถนัดมือ
ต่อมาเขาก็ทำดีขึ้นเรื่อยๆ และสนุกกับมันมาก
ทันทีที่เขาขีดรอยปาก ทุกตัวก็ส่งเสียงพูดได้ตามแต่ที่มันต้องการ

"ทำรอยยิ้มให้มันซิ" เสียงเด็กหญิงพูดขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง
"บังเอิญฉันเดินเล่นมาเห็นเข้า อยากจะเล่นด้วยได้ไหม"
จิ้นยอมให้เล่นด้วย "เธอชื่ออะไร" จิ้นถามเด็กหญิง
"จอย" จอยเป็นเด็กที่คล่องแคล่วและชำนาญในการปั้นมาก
เธอสามารถสร้างรอยยิ้มให้ดินทุกก้อนได้ด้วยการประทับกาบไม้ให้เป็นรูปตัวยู
ดินทุกก้อนมีหน้าตาและรอยยิ้ม แล้วบรรยากาศก็เริ่มสนุกสนานมากขึ้น
ทุกตัวต่างสลับกันเล่าเรื่องสนุกๆให้ฟังกัน

จิ้นเห็นว่าจอยเป็นนักปั้นที่เก่งมาก เธอสามารถใช้มือได้ดี
เธอปั้นสัตว์ต่างๆได้หลายตัว โดยเริ่มจากวงกลม
จากนั้นเธอก็ใช้กิ่งไม้ เมล็ดพืชและอื่นๆตามแต่จะหาได้สร้างหน้าตาและอารมณ์ได้มากมายหลายแบบ

ดูพวกดินซิ มีอารมณ์แตกต่างกันมากมาย
เจ้าตัวที่หน้าบึ้งไม่พูดไม่จาเลย ส่วนตัวขี้โกรธน่ะไม่มีใครอยากเข้าใกล้
ตัวยิ้ม และตัวหัวเราะ ทำให้สนุกสนานเฮฮาได้มากมาย

"สอนฉันปั้นสัตว์บ้างซิ"  จิ้นอยากเรียนรู้
"ไม่ยากเลย" จอยตอบ
"เรามาเริ่มเรียน วันละนิดนะ ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว บ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่
ฉันกลัวพ่อแม่เป็นห่วง"
"ได้จ้ะ ฉันก็ต้องไปเหมือนกัน"
จิ้นกล่าวอำลาโดยไม่ได้นัดหมายกัน
แต่ในใจมีความสุขที่มีเพื่อนทั้งก้อนดินและจอย

นิทานหอศิลป์ 55 เรื่องที่ 1

เด็กชายจิ้นกับที่ดินของเขา

เด็กชายจิ้น ทำไร่อยู่ในที่ดินที่สวยงามมากแห่งหนึ่งในดินแดนห่างไกล
เขาอาศัยอยู่กับพ่อและแม่ การทำไร่ได้ผลดีตลอดมา จนกระทั่งวันหนึ่ง
พืชผลไม่งอกงามเหมือนเคย เขาจึงออกไปขุดดินในที่ดินโล่งๆนั้นเพื่อหาสาเหตุ

ขณะที่เอาจอบเสียบลงดิน เขาก็ได้ยินเสียงร้อง
"โอ้ย อย่าทำอย่างนั้นสิ มันเจ็บนะ" ดินพูดได้หรือ เขาคิด
"เจ้าไม่ถนอมข้า ข้าก็ไม่บำรุงพืชให้เจ้า"
"ฉันไม่รู้ว่าตัวเธออยู่ที่ไหน"
"ฉันก็คือผืนดินที่เจ้าขุดอยู่ ถ้าอยากให้ฉันมีตัวตนเธอจะลองปั้นฉันขึ้นมาดูก็ได้ ปั้นเป็นไหม"
ทำให้จิ้นคิดได้ว่า ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยปั้นดินเลย

เขาจึงลองหยิบดินขึ้นมาก้อนหนึ่ง
"ปั้นง่ายๆ เป็นลูกกลมๆน่ะ" เจ้าดินบอก จิ้นลองทำดู
มันก็ไม่ง่ายนะ เขาคิด แต่ก็พยายามต่อไปเรื่อยๆ
ยิ่งปั้น ลูกกลมๆของเขาก็ยิ่งสวยขึ้นๆ ไม่นานจิ้นก็ปั้นลูกกลมๆได้ดีขึ้น และทำได้มากมายหลายขนาด
ยิ่งปั้นยิ่งเพลิน เขาปั้นดินได้ลูกเล็กจิ๋ว จนถึงลูกใหญ่แบ้ง เรียงรายกันไปเป็นทางยาวมาก

"เอาสองลูกมาต่อกันสิ แล้วฉันจะได้มีตัว ไม่ใช่มีแต่หัวอย่างเดียว"เจ้าก้อนดินชักเบื่อ
จิ้นทำตาม และพบว่า เมื่อมันมาต่อกันแล้ว มันก็เกิดเป็นสิ่งมีชีวิตได้
เขาสนุกมากกับการปั้นดิน แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการปั้นลูกกลมๆเพราะเขาทำอย่างอื่นไม่ได้
"เมื่อเจ้าเริ่มต้นด้วยวงกลม สิ่งนั้นก็จะมีหัว และมีตัวได้ ลองทำอะไรอื่นๆอีกสิ"
"เราเป็นแต่ทำไร่ไถนา ปั้นดินไม่เป็น แต่ก็น่าลองนะถ้ามีใครมาสอน"
"ข้าก็จนปัญญาสอนเจ้าตอนนี้ ได้แต่พูดชี้แนะไปเรื่อย" ดินคิดถึงใครบางคน
"อาจมีใครบางคนสอนเจ้าได้ ถ้าเจ้าโชคดีเขาจะมาหานะ"

ฟ้ามืดโดยที่เขาไม่รู้ตัว ท้องเขาร้อง เขาจึงได้คิดว่าเขาเพลิดเพลินจนลืมเวลา
เขากลับบ้านไปหาพ่อและแม่เพื่อกินอาหารเย็น และ เล่าเรื่องตื่นเต้นที่พบเจอมา
แม่ไม่ค่อยเชื่อเรื่องดินพูดได้มากนัก แต่แม่บอกว่า การปั้นดินสนุกกว่านี้มาก ถ้าจิ้นรู้จักปั้นรูปร่างอื่นด้วย
วันนี้แม่ทำซุปหัวไชเท้า ผัดเห็ดฟาง และไข่ดาวเป็นอาหารเย็น จิ้นเห็นแล้วว่าของกลมๆมีอยู่ทั่วไป
จิ้นตื่นเต้นมาก อยากให้ถึงวันใหม่เร็วๆ เพื่อจะได้สนุกอีก ลองดูซิว่าเขาจะได้อะไรมาอีก