นิทานหอศิลป์ ปี 52
ต้นไม้ใหญ่ อยากเปลี่ยนแปลง
ต้นไม้ใหญ่ที่เติบโตอยู่ข้างๆตึกสูง พูดกับตึกว่า "ฉันเบื่อเหลือเกินที่ต้องยืนอยู่กับที่แบบนี้มา 20-30 ปี"
ตึกพูดตอบว่า "ฉันว่าเธอน่าจะเบื่อน้อยกว่าฉันนะ เพราะเธอยังมีส่วนที่ขยับเขยื้อนได้บ้าง ฉันเองนอกจากจะขยับไม่ได้แล้ว ยังอยู่มานานกว่าเธอหลายสิบปี"
ต้นไม้พูดต่อว่า "แต่ก็เรียกว่าต้องอยู่กับที่อยู่ดีด้วยกันทั้งคู่ อย่างของเธอยังมีคนเดินเข้าเดินออกมีกิจกรรมมากมายให้คลายเบื่อ"
ตึกพูดบ้างว่า "เธอก็ดูน่าจะมีความสุขกับเหล่าบรรดาสัตว์น้อยๆ ที่ทยอยกันมาอาศัยกิ่งก้านและใบอ่อนของเธอ อย่าง นก กระรอก แมลงต่างๆนั่นไง น่าสนุกดีออก"
ต้นไม้ตัดบท "ถึงยังไง ก็ไปไหนไม่ได้อยู่ดี ฉันอยากเห็นโลกกว้างบ้าง อยากเห็นสถานที่ที่แปลกๆออกไป ฉันกำลังจินตนาการว่า ถ้าเราเดินได้ขึ้นมา โลกจะเป็นอย่างไรหนอ"
"เราจะเดินไปชมทัศนียภาพทุกมุมโลกที่ต่างออกไปจากนี้" ตึกพูดอยากมีความสุข
"ฉันจะสะบัดโบกกิ่งใบของฉันรับลมในที่ต่างๆอย่างเริงร่าเลยเชียว"ต้นไม้มีความสุขบ้าง
ตึกเกิดกังวลจึงพูดขึ้นว่า "ถ้าฉันไปย่ำที่ไหน ที่นั่นคงจะเดือดร้อน เพราะฉันตัวใหญ่มาก ขนาดที่ว่าใครจะเปรียบอะไรว่าใหญ่ ยังบอกว่า ใหญ่อย่างกับตึก"
"มนุษย์จะต้องบ้าตายแน่ๆ เพราะพวกเขาอยู่นิ่งๆไม่เป็น"ตึกออกความเห็น
"กระนั้นแล้วสมองเขาก็แล่นอยู่ตลอดเวลา เห็นว่ามีโครงการอะไรต่ออะไรผุดขึ้นจากสมองของพวกเขาอยู่เรื่อย"
ต้นไม้ยังมีจินตนาการอยู่ เลยพูดต่อว่า "นี่เธอรู้ไหม เราน่ะเดินทางมาครึ่งโลกแล้วนะ ระหว่างที่เราคุยอยู่นี่"
ตึกก็เล่นตามมุข "เรามาถึงนอกโลกด้วยซ้ำ ดูซิเห็นดาวเสาร์โน่นไหม มีวงแหวนสวยงามมาก"
"ดาวเคราะห์น้อยนั่นล่ะ เหมือนสร้อยเพชรเส้นยาวที่ประดับท้องฟ้าไม่มีผิด"ต้นไม้ดูเหมือนจะเตลิดไปไกล "ฉันว่านะ เราไม่ต้องเคลื่อนที่ได้จริงๆหรอก เพราะจินตนาการของเราก็พาเราไปได้ทุกหนทุกแห่งอยู่แล้ว" ตึกสรุป
"จริงซินะ"ต้นไม้เห็นด้วย จากนั้นพวกเขาก็สนุกกับความคิดฝันต่อไปอย่างไม่รู้จบ
