จวบจนใกล้เวลาพระอาทิตย์ตกดิน พี่น้องทั้งสี่ก็ได้ทำงานจนเสร็จ ทุกคนต่างก็ยิ้มแย้มดีใจ เพราะรูปที่ออกมานั้น ดูมีชีวิตชีวาสมจริงมาก มีเพียงแต่ลุงพู่กันเท่านั้นที่ดูจะไม่ค่อยพอใจเท่าใดนัก เพราะจากอายุและประสบการณ์ของลุง ทำให้ลุงรำพึงรำพันในใจว่า “เอ! ทุกอย่างก็น่าจะดูดี เกือบจะสมบูรณ์แล้ว แต่ขาดอะไรไปบางอย่างนะ?”ว่าแล้วลุงพู่กันก็เกิดความคิดขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง
“หลานดำๆ มาหาลุงหน่อยสิ!”
“ครับผม! ลุงเรียกผมทำไมครับ?”
ลุงพู่กันกระซิบที่ข้างหูดำ และพูดอะไรบางอย่าง น้องดำแอบยิ้มที่มุมปากแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ครับ! ลุง ผมจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้เลยครับ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น