ครั้นได้เวลาการตัดสิน พระราชาเสด็จพร้อมคณะกรรมการผู้ตัดสิน ทรงทอดพระเนตรผลงานของแต่ละหมู่บ้านอย่างพินิจพิจารณา
“อืม! ผลงานของหมู่บ้านสีไม้นี้ ทำให้เราคิดถึงพระราชินีเมื่อตอนอภิเษกสมรส ช่างดูอ่อนหวานเสียจริง”
“ของหมู่บ้านสีเทียนนี่ก็หนักแน่นเข้ากับรูปพระราชินีในพระอิริยาบถทรงงาน ทำให้เราคิดถึงยามที่เราร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน”
“ส่วนของสีชอล์คนี่ ให้สีสันดูมีความสุขเสมือนครอบครัวอันแสนอบอุ่นของเรา”
พระราชาได้กล่าวชม ซึ่งแต่ละหมู่บ้านต่างก็รู้สึกดีใจและคิดว่าภาพของตัวเองน่าจะมีสิทธิ์ชนะในการแข่งขัน พระราชาได้เสด็จมาจนกระทั่งถึงภาพของหมู่บ้านสีน้ำ พระองค์ทรงหยุดนิ่งพิจารณาภาพอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็มิได้ตรัสหรือกล่าวคำติชมใดๆออกมา ทรงเสด็จกลับไปยังพลับพลา
ที่ประทับ ทำให้พี่น้องทั้งห้า รู้สึกผิดหวังอย่างยิ่ง
“พี่เอง พี่คงทำให้รูปมันสดเกินไปเป็นแน่” พี่แดงเอ่ยขึ้น
“ไม่หรอก คงเป็นเพราะผมแน่เลย ผมคงทำให้ส่วนอื่นๆ เข้มเกินไป” น้ำเงินพูดด้วยความผิดหวัง
“ฉันต่างหาก พี่ๆทั้งสองมิใช่ส่วนใหญ่ของภาพ” เหลืองน้องสาวคนเล็กสำทับ
“ทั้งหมดไม่มีใครผิดหรอก พี่เองเป็นคนทำให้เกิดโทนสีต่างๆ ส่วนผสมของพี่คงไม่ดีพอ พี่คงต้องเป็นผู้รับผิดชอบแต่ผู้เดียว” ขาวพี่ชายคนโต พูดอย่างสำนึกผิด
ขณะที่ทั้งสี่กำลังวิตกกังวลอยู่นั้น ท่าทีของลุงพู่กันกลับสงบนิ่งและพูดกับดำว่า “หลานดำ เจ้าทำได้ดีมาก!”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น