นิทานหอศิลป์ 56 เรื่องที่ 2

ใบหน้าที่หายไป

วันรุ่งขึ้น นิดอยากให้พี่หน่อยได้พบเจอสิ่งแปลกประหลาดที่เขาเจอมาเมื่อวานจึงรอจังหวะตอนที่พ่อแม่ไม่อยู่ ชวนให้พี่หน่อย จับเจ้าวงกลมสีน้ำเงินใต้เตียง เพื่อกระโดดลงหลุมไปเที่ยวเมืองวงกลมอีกครั้ง

เมื่อจับวงกลม และกระโจนลงมาได้ด้วยความตื่นเต้น นิดกับหน่อย ก็ได้มาเมืองวงกลมสมใจ แต่ทว่าการมาครั้งนี้ ยิ่งทำให้นิดต้องฉงนหนัก เพราะผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมานั้น ไม่มีใครมีหน้าตาซักคน มีแต่ตัว แม้กระทั่งสัตว์ต่างๆ ก็ไม่มีหน้าตา “เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ” นิดกับหน่อยมองตากัน

สักครู่ เขาพบเด็กชายคนหนึ่งซ่อนอยู่หลังพุ่มไม้ เขาค่อยๆเดินออกมา เด็กคนนี้มีหน้าตาครบ สีหน้าและแววตาแสดงถึงอาการกลัวสุดขีดจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา เมื่อรู้ว่านิดและหน่อยไม่เป็นอันตราย จึงเล่าให้คนทั้งสองฟังว่า มียักษ์ตนหนึ่งผ่านมา และขโมยหน้าตาของพวกเขาไป ด้วยการร่ายคาถา ให้ไปปรากฏอยู่บนเหรียญของยักษ์ ยักษ์เก็บรวบรวมเหรียญเหล่านั้นแล้วยักษ์ก็วิ่งกลับบ้านของมันไป บ้านของมันอยู่ไกลไปทางภูเขาฟากโน้น

นิดกับหน่อยไม่กลัวยักษ์ และอยากจะช่วยนำใบหน้าของทุกคนคืนมา จึงถามวิธีที่รวดเร็วในการไปบ้านยักษ์ เด็กแนะให้ทั้งสองขึ้นขี่ยานวงกลมเหาะ   ไม่นานพวกเขาก็ไปถึงบ้านยักษ์

เด็กทั้งสองมองเห็นว่า ยักษ์กำลังนั่งที่โต๊ะของตน เพื่อคัดแยกใบหน้าต่างๆอยู่อย่างใจจดใจจ่อ โดยเอาหน้ายิ้มไว้กองหนึ่ง นอกนั้น เป็นหน้าอื่นๆอีกกองหนึ่ง “จะทำอย่างนั้นทำไมหนอ” นิดพูดกับพี่ แต่ยักษ์มีหูที่ดี พอได้ยินปั๊บ ก็หันขวับมา ตอบว่า “เราได้ขนมอมยิ้มที่แสนอร่อยมาจากยายของเรา ยายทำเองกับมือ นานๆยายจึงจะทำซักที เราอยากให้อมยิ้มของเรา มีหน้ายิ้มจริงๆ เลยไปขอหน้าจากคนในเมืองมาประดับอมยิ้มซักหน่อย”  “นายถ้าจะบ้าแล้ว ทำแบบนี้ ชาวเมืองเขาเดือดร้อนไม่มีหน้าตาให้ใช้ เขาจะสื่อสารกันยังไง เอาไปคืนเขาเดี๋ยวนี้เลยนะ” แต่ยักษ์ไม่ยอม ยังยืนยันแบบเดิม

เด็กๆเห็นว่ายักษ์ตนนี้ไม่ดุร้ายเลย จึงเข้าไปเกลี้ยกล่อมด้วยคำพูดดีๆแบบเป็นมิตร “อยากรู้ว่าขนมนั่นอร่อยมากไหม” นิดถามยักษ์ “อร่อยมากที่สุดในโลก” ยักษ์ตอบ “ขอดูและขอชิมบ้างจะได้ไหม” ยักษ์ไม่ตอบเพราะยังหวงอยู่ “ถ้ามันอร่อยจริง จะต้องการหน้ายิ้มไปทำไมอีก แค่รสชาติของมัน ก็น่าจะทำให้ยักษ์ยิ้มได้แล้วไม่ใช่หรือ”

ยักษ์ทำหน้าเศร้า และพูดว่า “ไม่รู้ซินะ ถึงแม้อมยิ้มจะอร่อยมาก แต่ไม่ว่าเราจะกินมากแค่ไหน เราก็ไม่มีความสุข เราจึงคิดว่า การเพิ่มรอยยิ้ม อาจจะทำให้เรามีความสุขมากขึ้นก็ได้” หน่อยฟังแล้วเข้าใจเรื่องโดยตลอด และพูดว่า “เธอรู้ไหม เธอไม่มีความสุขเพราะว่า เธอไม่มีเพื่อน ไม่ว่าจะเป็นยามเล่นหรือยามกิน ชีวิตของเธอจึงแห้งแล้ง และจืดชืด” นิดจึงเสนอขึ้นว่า “เธอลองอย่างนี้ดูซิ ลองเอาใบหน้ากลับไปคืนทุกคน และแบ่งปันอมยิ้มให้ทุกคนได้ชิม เธอจะมีเพื่อนมากมาย” ยักษ์อยากลองดู จึงรวบรวมใบหน้าทั้งหมด และถุงอมยิ้มจำนวนมาก พานิดและหน่อยเดินมุ่งหน้าเข้าเมืองวงกลม

เมื่อคืนใบหน้าให้ทุกคนแล้ว ใบหน้าทุกใบเปลี่ยนเป็นหน้ายิ้มในทันที และยิ่งยิ้มมากขึ้นเมื่อได้รับอมยิ้มของยายจากยักษ์มาชิมกันคนละอัน ยักษ์รู้สึกแปลกใจมาก ที่แม้ว่าเขาจะเหลืออมยิ้มมากินเองเพียงไม่กี่อัน แต่เขากลับมีความสุขอย่างล้นเหลือ มากเกินกว่าตอนที่กินอมยิ้มทั้งหมดที่ยายให้มาโดยไม่แบ่งปันใครเลย

ตอนกลับออกจากเมืองวงกลม นิดพาหน่อยไปที่ศาลาแม่สี เพื่อให้แม่สีถามคำถามเพื่อกลับบ้าน คราวนี้ สีแดงพูดว่า “โลกของเธอ ยามเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน มีสีเป็นเช่นไร” หน่อยจึงลากวงกลมสีแดง ไปชนกับวงกลมสีเหลือง ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ประตูกลับบ้าน มาถึงบ้านโดยไม่มีใครในบ้านจับได้ แต่ครั้งนี้เมื่อมาถึงบ้าน ก็ไม่พบวงกลมสีน้ำเงินอยู่ในบ้านอีกเลย