นิทานหอศิลป์ 56 เรื่องที่ 6

ปลาไม่ยอมว่ายน้ำ

นิดและหน่อย เลี้ยงปลาอยู่จำนวนหนึ่งที่บ่อปลาเล็กๆหลังบ้าน วันหนึ่ง เด็กทั้งสองต้องแปลกใจมากที่ปลาทุกตัวลอยน้ำเฉยๆอยู่กับที่  มีอาการคล้ายว่าไม่ยอมว่ายน้ำ จึงสงสัยและเฝ้าสังเกต ไม่พบสิ่งผิดปกติอันใด นอกจากว่า มีลูกแก้วประหลาดสีเหลืองอยู่ในบ่อปลา

นิดจึงหยิบขึ้นมาดู พอหยิบขึ้นมาปั๊บ ทั้งสองเหมือนจะหมดสติไป ตื่นขึ้นมาอีกทีเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในน้ำโดยไม่สำลัก กับปลาต่างๆมากมายหลากหลายพันธุ์ ผิดแต่ว่า นิดและหน่อยมีขนาดตัวเท่ากับปลาเหล่านั้น ที่นี่ก็แปลกไป ปลาต่างๆที่เห็น ไม่รู้ว่าเป็นปลาน้ำเค็มหรือปลาน้ำจืด มันดูผสมปนเปกันยุ่งไปหมด

ตรงโขดหินที่เต็มไปด้วยปะการัง  เห็นลูกแก้ววิเศษอีกลูก มีขนาดใหญ่เป็นพิเศษ ลองว่ายเข้าไปดูใกล้ๆ  โอ้ มีลำแสงสีสวยส่งประกายเจิดจ้าแสบตาออกมา จนต้องหลับตา ลืมตาขึ้นมาก็เห็นลูกแก้วเล็กๆสีต่างๆทั่วบริเวณไปหมด จึงพากันเก็บเล่นด้วยความเพลิดเพลิน ถึงกับกระเป๋าอ้วนออกมา

สักครู่ มีไหลตัวใหญ่ยืนขวางอยู่ มันพูดว่า “เจ้าทั้งสองต้องโทษ โปรดตามข้าพเจ้าไปพบท่านปลาใหญ่เจ้าแห่งท้องน้ำ” ทั้งสองไม่เข้าใจว่าต้องโทษอะไร แต่เหมือนหลบเลี่ยงไม่ได้ จึงจำใจเดินตามปลาไหลไป

ที่ปราสาทใต้ท้องน้ำ มีปลาตัวใหญ่นั่งอยู่บนบังลังก์ มีผ้าคลุมไหล่สีแดง แสดงถึงความเป็นใหญ่ คงจะเป็นหัวหน้าของปลาทั้งมวล “ ข้าพเจ้าสองคนมีความผิดอะไรหรือ ท่าน” นิด หน่อย ถาม “พวกเจ้าบังอาจหย่อนลูกแก้วสีเหลืองลงมาในอาณาจักรของข้า ทำให้บริวารของข้าไม่ว่ายน้ำ” “พวกข้าพเจ้าไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย” แต่ปลายักษ์เจ้าแห่งน้ำไม่ฟังคำแก้ตัว สั่งการให้ทหารปลา นำตัวทั้งสองไปคุมขัง

นิดกับหน่อย ไม่ชอบถูกขังเลย แม้ว่ากรงจะเป็นกรงโล่งๆ ทำจากซากเรือ  ลอยเป็นเอกเทศออกมา สามารถมองเห็นสัตว์ทะเลและสิ่งสวยงามต่างๆในท้องน้ำได้ชัดเจนก็ตาม  รู้สึกว่าเวลาแต่ละวินาทีช่างผ่านไปเนิ่นนานเหลือเกิน  ทั้งสองจึงฆ่าเวลาเล่นด้วยการโยนลูกแก้วเล็กๆหลากสีสัน ออกไป ปรากฏว่าพอโยนไป พลันก็กลายเป็นปลาตัวเล็กๆมีสีสันตามลูกแก้ว แล้วก็ว่ายแหวกน้ำไปมา น่าเอ็นดู

อยู่ในกรงขังได้นานพอสมควร มีแมงกะพรุนตัวหนึ่งลอยมาใกล้ๆกรง บอกกล่าวแก่นิดหน่อยว่า “พวกเจ้ากำลังจะพ้นโทษ” “ทำไมกัน” “เพราะพวกเจ้าไม่ผิด คนที่ทำผิดตัวจริงออกมารับสารภาพแล้ว”

“โอ้ ใครกันที่ทำเรื่องนั้น” นิดถามแมงกระพรุน “เขาไม่ใช่ปลา แต่เขาชอบมาอาศัยอยู่ในน้ำร่วมกับเรา ว่ายน้ำเก่งด้วยนะ ตัวก็ใหญ่” นิดพยายามคิดถึงอะไรที่ไม่ใช่ปลาแต่ว่ายน้ำได้ “เขาบอกว่า เห็นพวกเราว่ายน้ำตลอดเวลา เกะกะตัวเขามาก เขาจะหากินแมลงก็ไม่สะดวก อยากกินพวกเราแทนให้รู้แล้วรู้รอดไป จากนั้น เขาก็ไปหาลูกอะไรกลมๆมาโยนใส่ในน้ำ เล่นเอาพวกเรานิ่งไปเลย ดีนะไม่ถึงตาย”

“แล้วทำไมมันยอมรับสารภาพล่ะ” นิดถามอีก “มันบอกว่า ตั้งแต่ปลาหยุดว่ายน้ำ แล้วมันว่ายหาแมลงอยู่ตัวเดียวในน้ำ มันกลายเป็นเป้าสายตาของเหล่าศัตรู มีนกมาคอยจิกมัน เพราะเห็นการเคลื่อนไหวได้เด่นชัดมาก ตัวมันเองจึงไม่ปลอดภัย ต้องมาขอขมากับปลาเจ้าแห่งน้ำ” เรื่องเป็นเช่นนี้เอง

ไม่นานมีทหารปลาเดินมาปล่อยตัวพวกเขา และพาพวกเขาไปส่งยังที่ๆหนึ่ง แล้วใช้ปลายหนามกิ่งไม้แทงที่ก้นเบาๆ พอทั้งสองร้องปั๊บ ก็กลับมายืนอยู่ที่ข้างบ่อปลา เหมือนเดิม เมื่อมองลงไปในบ่อ ก็ไม่พบว่ามีสิ่งใดผิดปกติ ไม่มีปลาไหล ไม่มีปลายักษ์ ไม่มีทหารปลา ปลาทุกตัวก็ว่ายน้ำเป็นปกติอยู่ ผิดสังเกตเพียง เห็นกบตัวหนึ่ง กำลังคาบลูกแก้วสีเหลืองในปากและนั่งอยู่บนใบบัวนั่นเอง