สัตว์ทั้งหลาย
ก่อนจิ้นจะออกจากบ้านวันนี้ แม่เตือนจิ้นอีกว่า"ลูกจ๋า อย่ามัวแต่เล่น พืชไร่ของเราไม่สมบูรณ์เหมือนเดิม
หนูต้องช่วยพ่อนะ"
"ครับผม ผมจะพยายาม"
ใจของจิ้นก็ยังเป็นห่วงเรื่องนี้อยู่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่จิ้นต้องค้นหาให้พบ
เมื่อไปถึงสวนดินแสนสนุกของจิ้น จิ้นพบว่าหัวหน้าดิน กำลังทำหน้าบึ้งอยู่
"เจ้าเป็นอะไรของเจ้า"
"เรางอนนะ เพราะเจ้าไม่ทำให้เราเป็นตัวอะไรเลย""เราคิดว่าเจ้าเป็นหัวหน้า เจ้าไม่ควรเข้าข้างใคร
เพราะฉะนั้น การที่เจ้าไม่ได้เป็นตัวอะไรย่อมยุติธรรมกว่านะ"
เมื่อได้ฟังดังนี้ หัวหน้าเริ่มรู้สึกดีขึ้น
"แล้ววันนี้พวกเจ้าจะปั้นอะไรกัน"
"เราคงปั้นอะไรอื่นไม่ได้ ถ้าจอยไม่มา"
"จอยเหรอ เราว่าเขาไม่มาแล้วล่ะป่านฉะนี้"
"งั้น เจ้าไปที่ที่หนึ่งกับเราได้ไหม"
"ได้ซิ ก่อนอื่นติดแขนขาให้เราก่อน"
จริงซินะ จิ้นกับจอยลืมติดแขนขาให้หัวหน้าเสียสนิท
หัวหน้าเลยเป็นหัวหน้าที่ทำอะไรไม่ได้
คราวนี้จิ้นนึกสนุก อยากให้หัวหน้าบินได้ เลยคิดว่าจะพยายามปั้นหัวหน้าให้เป็นนกด้วยตัวของเขาเอง
จิ้นพบว่าการปั้นนกง่ายมาก เพราะเพียงแต่แขนขาเท่านั้นที่เปลี่ยนไป แขนกลมๆ ก็กดเป็นปีกแบนๆ ขาท่อนใหญ่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นขายาวๆเล็กๆ ส่วนหางที่เคยในหมาและแมวที่เป็นเหมือนไส้กรอกท่อนกลมๆ ก็เปลี่ยนเป็นแผ่นแบนๆเท่านั้นเอง
ทันใดนั้น หัวหน้าก็บินได้ เขาดีใจมาก เขาร้องออกมาเสียงดังขณะที่บินอยู่กลางท้องฟ้า
"ว้าว ว้าว..... นี่ยอดเยี่ยมมากเลย เราบินได้ด้วย เรามองเห็นพื้นดินด้านล่าง ที่เราอยู่มานานแสนนาน เราไม่เคยประสบกับมุมมองใหม่เช่นนี้มาก่อนเลย เห็นไร่นาเหมือนผ้าห่มผืนเล็กๆ เห็นต้นไม้ที่เคยรู้สึกว่าใหญ่ยักษ์ เหมือนกับก้อนฟองน้ำก้อนเล็กๆสีเขียวที่ฝ่าเท้าเท่านั้นเอง ได้เอาหน้าปะทะเมฆที่ไม่เคยสัมผัสได้เพราะไกลเกินเอื้อม ว้าวๆๆๆๆ"ไม่นานหัวหน้าก็นึกได้ถึงหน้าที่ของตน จึงตามจิ้นออกเดินทางไปที่ม่านไม้เลื้อย
จิ้นลังเลใจ ไม่กล้าผ่านเข้าไปเพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะกลายเป็นตัวอะไรออกมา
แต่ก็อยากรู้ว่าข้างในนั้นมีอะไรหนา ที่ทำให้เกิดสิ่งมหัศจรรย์ขึ้นได้
หัวหน้าอาสาไปสืบค้น จิ้นนั่งรออยู่ที่หินด้านนอก
เวลาผ่านไปนาน จนจิ้นกระวนกระวายใจ แมวสีชมพูตัวหนึ่งเดินผ่านมา
"จิ้น เจ้ามานั่งทำอะไรตรงนี้" แมวพูด
"เรารอหัวหน้าอยู่ เขาเข้าไปข้างในตั้งนานแล้ว"
"เจ้าก็เข้าไปเลยซิ ข้างในนั้นสนุกนะ"
"ไม่เอา เราไม่อยากตัวสีชมพูเหมือนเจ้า"
"เหลวไหล มันอยู่ที่ตัวเจ้าเอง เข้าไปซิ เข้าไปเลย ไม่มีอันตราย ฉันรับรอง"
จิ้นตัดสินใจเด็ดเดี่ยว ยกมือขึ้นพนม คิดถึงพ่อแก้วแม่แก้ว แล้วก็กระโดดเข้าไปหลังม่านนั่น
ที่นี่ไม่เหมือนที่ไหนที่จิ้นเคยเห็นมา มีต้นไม้แปลกๆมากมาย และมีสัตว์ต่างๆทั้งน้อยใหญ่ที่มีหน้าตาประหลาดๆอีกนับไม่ถ้วน
เขาไม่กล้าแตะต้องอะไร เพราะกลัวอันตราย และแล้วเขาก็ได้พบกับจอย จอยพูดว่า
"ยินดีต้อนรับสู่บ้านของฉัน วันนี้ฉันยังไม่ได้ออกไปหาเธอ แต่ฉันกลับได้เจอเธอที่นี่"
เขาเพลิดเพลินกับสิ่งแปลกตาที่ได้พบเห็นมาก ต้นไม้แปลกๆ สีสันแปลก ต้นไม้ที่มีลำโพง ต้นไม้มีใบเป็นมือ ต้นไม้ของขวํญ และอื่นๆอีกมากมาย
ไม่นานเขาก็สะดุ้งเฮือก เพราะคิดได้ว่าข้างนอกตอนนี้ คงจะเป็นเวลาเย็นมากแล้ว แม่และพ่อจะคอยกินข้าวเย็น เขาจึงบอกลาจอย จอยมาส่งที่ม่านไม้เลื้อย
จากนั้นจิ้นก็เดินกลับบ้านด้วยความฉงนฉงายกับเรื่องที่เกิดขึ้นเขายังหาคำตอบไม่ได้ แต่เขารู้ว่าเขาไม่ได้ฝันไป เขาไม่เปิดปากเล่าให้แม่กับพ่อฟัง เขายังต้องการรู้เรื่องเพิ่มอีก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น